MTB Trophy- ISTEBNA etap 2 PECHOWY

Piątek, 31 maja 2013 · dodano: 05.06.2013 | Komentarze 6

z całej naszej 5 już dziś na starcie stanęła tylko 4. Wstałam wcześnie, by zdążyć zjeść śniadanko i uszykować się. Całą noc lał deszcz, ale nad ranem już przestało i zaczęło się przejaśniać, mimo to na wszelki wypadek spakowałam bluzę do plecaka. Po starcie, chwilami słoneczko świeciło. Pierwsze km- rzesza ludzi mnie wyprzedza, myślę sobie gdzie oni sie tak spieszą, a może to ja tak wolno jadę. Ale wszystko wyjaśniło się na pierwszym podjeździe, gdzie zaczęłam jechać swoim tempem i wyprzedzać. Początek trasy same asfalty ale po pierwszym bufecie (20km) zaczęło się wspinanie. Dopóki szło dopóty jechałam. Na ścieżkach pełno wody, błota. Koła buksowały w miejscu, dlatego jechałam po skraju ścieżki żeby trochę na trawie złapać przyczepność. Ale za chwile i tak zaczęła się wspinaczka i to bardzo długa. Najgorsze było błoto, które zalepiało całe opony, rower stawał się kilkukrotnie cięższy. Co 10m trzeba było stanąć i oczyścić koła, przerzutki, amortyzator. W pewnym momencie koła już się nawet nie kręciły od tego błota. Nawet chwile niosłam rower, ale jego waga(niecałe 13kg) plus do tego błoto, sprawiło że więcej jak 10m. nie przeniosłam go. Człowiek czuł się bezsilny, no ale nie miał wyjścia i szedł pod górę, jak wszyscy inni, choć niektórym udawało się po trochu podjeżdżać. Miejscami były momenty wypłaszczeń i krótkich stromych zjazdów, na jednym z nich w tym błocie koło straciło przyczepność i runęłam z całym impetem kolanem w kamień. Zabolało i to bardzo, ale szybko się pozbierałam, ktoś zapytał czy wszystko w porządku i ruszyłam w dalszą trasę. Adrenalina zadziałała i po chwili przestałam czuć ból, tylko krew się lała, ale tym się nie przejęłam.
W pewnym momencie widzę, prowadząc rower, że amortyzator jest całkiem schowany, myśle sobie zły znak. W końcu dojechałam/doszłam na sam szczyt Rysianki, gdzie znajduje się schronisko, tam zaczął się zjazd. Pełno kamieni na nim, wielkich kamieni i poczułam że amortyzator nie trzymał ciśnienia, dobijał do końca. Zatrzymałam się na chwile i momentalnie poczułam że kolano jednak boli. Próbowałam na blokadzie skoku jechać ale nie szło, nadal nie trzymał ciśnienia, chyba uszczelka poszła,a poza tym pozycja na rowerze znacznie się obniżyła. Zrobiło sie niebezpiecznie, więc prowadzam rower, ale widząc że 2 rowerzystow z Gomoli prowadzą poszkodowanego do schroniska to zabieram sie z nimi. Zostałam z Rafałem (bo tak miał na imię chłopak ze zwichniętym barkiem) a tamci pojechali dalej. To dopiero połowa trasy, ale już największa góra była już za nami. Spakowałam wszystkie rzeczy Rafała, bo biedny nie był w stanie z tego bólu nic zrobić, zadzwoniłam po pomoc i mieliśmy czekać pół godz, de facto czekaliśmy ponad 2h. Dobrze że miałam bluzę w plecaku, bo zrobiło się zimno na szczycie.
Kolano zaczynało co raz mocniej boleć, krew po nodze ciekła i pojawił się krwiak poniżej rzepki. Gdy w końcu przyjechali GOPRowcy, zapakowali nasze rowery i zwieźli nas ostrożnie na metę wyścigu. Nastraszyli mnie że mogło dojść do pęknięcia rzepki lub jakiejś chrząstki, bo jeszcze takiego 'czegoś' nie widzieli i mam zrobić USG i RTG kolana. No ale mówiłam że się tym później zajmę.

Bardzo żałuje że tak to się skończyło i sprzęt mi zawiódł. Gdyby nie amortyzator jechałabym dalej i ukończyłabym chociaż ten etap. Finansowo dużo to kosztowało i szkoda że tak szybko się to skończyło, ale wspomnienia będą do końca życia.

Najgorsze że straty są:
ukradziono mi pożyczonego GPSa HOLUX w tym schronisku
suport do wymiany bo korba ledwo się kręci
amortyzator- może uda się go jakoś zreanimować,bo na nowy to nie liczę
reszta 'pewnie wyjdzie w praniu'.

Nie odpuszczę, jeszcze tam wrócę!




Galeria zdjęć znaleziona gdzieś w necie